Η μουσική δεν σταματά ποτέ να βγαίνει. Δεν είναι μόνο η ποσότητα νέων δίσκων που ρέουν καθημερινά μέσω των των διαδικτυακών και μη διαδικτυακών μέσων, αλλά και η παραγωγικότητα που χαρακτηρίζει συγκεκριμένους χώρους, όπως για παράδειγμα αυτός της ηλεκτρονικής μουσικής. Καλώς ή κακώς, δεν γίνεται να τα προλάβεις όλα, καθώς ο χρόνος είναι αμείλικτος. Ο ρυθμός όμως των εξαιρετικών δουλειών που κυκλοφορούν στις μέρες μας είναι τέτοιος που “επιβάλλεται” μια σταθερότητα στην ενασχόληση με αυτές, την απλή παρουσίαση τους και την κατά μια έννοια αποτίμηση τους.
Μιλώντας για ρυθμό, δεν γίνεται να μην σκοντάψουμε στον σκόπελο που ονομάζεται techno. Αυτό και αν δεν σταματά ποτέ. Ο Λονδρέζος Inigo Kennedy το γνωρίζει καλά, καθώς από το ’96 καταθέτει το δικό του μουσικό χαρακτήρα που συνδυάζει αρμονικά τις μελωδικές ατμόσφαιρες, με τον στακάτο-χορευτικό ρυθμό. Χάρις μάλιστα στην αναγνώριση της Token Records τα τελευταία χρόνια, του label που από το 2007 στηρίζεται και στηρίζει με τις δωδεκάιντσες κυκλοφορίες του, έχει διευρύνει την φήμη του.
Καλά όλα αυτά, αλλά εδώ μιλάμε για τον πρώτο του ολοκληρωμένο δίσκο στην Token και κάπου σε αυτό το σημείο του κειμένου, κλείνει το μέρος όπου ο λόγος του θυμίζει αμήχανο κείμενο του Wikipedia. Tο Vaudeville είναι ο απόλυτος techno-ψαγμένο δίσκος. Σε αντίθεση με οτιδήποτε βγαίνει σήμερα, ο δημιουργός του δεν φοβάται να απλώσει την αίσθηση της μελωδίας σε όλο τον κορμό του album, κάνοντας το άκουσμα πέρα από εγκεφαλικό και ταξιδιάρικο. Επικεντρωμένα βλέμματα σε επικαλυμμένα ανοιχτά παράθυρα, κλείσιμο ματιών με παράλληλο άνοιγμα φαντασιακών πληγών, και μια αίσθηση πως ότι ακούς σε συναντά για πρώτη φορά στα μισά ενός δρόμου χωρίς γυρισμό. Άκρως χειμωνιάτικο άκουσμα λοιπόν, αν και ο έντονος/χορευτικός ρυθμός δεν εγκαταλείπεται σε κανένα σημείο της ροής του Vaudeville, από το σημείο που ξεπερνάμε το αναγνωριστικό “Narrative”, για να μπούμε στο μυστήριο “Birth”, καταλήγοντας στο ερεβώδες “NGC5128” που ίσως ο τίτλος να παραπέμπει σε πινακίδα αυτοκινήτου από την περιοχή της Θεσσαλονίκης.
Το σημαντικό είναι πως αυτό που βγαίνει εδώ δεν είναι ένα κοινότυπο σκοτάδι, αλλά μια βυθιζόμενη μελωδικότητα που σπάνια συναντάται στην σύγχρονη μουσική. Δύσκολα ξεχωρίζεις κομμάτια σε μια τόσο στιβαρή δουλειά, όπως δύσκολα τα χωρίζεις σε πιο χορευτικά και σε πιο ήπια. Εκεί που αποτυχαίνει ο Phase με το προηγούμενο album της Token, καθώς και σχεδόν κάθε δίσκος της Ostgut Ton, και χρειάζεται τους remixers για να πάρει τα πάνω του, το Vaudeville σημειώνει έναν καθολικό θρίαμβο. Ραντεβού στις αόρατες πίστες.
Μπάμπης Κολτράνης
Against the silence 